IN MEMORIAM Simon Strackee

Geachte Leden,

Afgelopen week 5 Maart is ons zeer gewaardeerde lid, collega, vriend, leermeester en vraagbaak Simon Strackee overleden. De vereniging verliest daarmee een belangrijke handchirurg. Zijn kennis, eigenwijsheid en enthousiasme zal gemist worden door ons allemaal. Simon was een bruggenbouwer die altijd probeerde de raakvlakken tussen plastisch chirurgen, orthopeden en traumachirurgen te vinden en benadrukken om de handchirurgie vooruit te helpen, wars van conventionele indeling van expertise, haantjesgedrag en opklopperij. Expertise moet je verwerven en kun je niet claimen. Iedereen met oprechte interesse, een kritische houding en een gezonde biomechanische insteek kon op zijn loyaliteit en enthousiasme rekenen. Hij was een groot inspirator met een schat aan kennis en ervaring.

 ‘’Als Simon het niet weet, dan bestaat het niet en als Simon het niet kan, dan kan het niet’’- was een bekende kreet in het AMC, daar waar hij het grootste deel van zijn leven werkte.

Wij wensen zijn naasten, in het bijzonder Ria, Karlijn en Rutger, veel sterkte en blijven zijn aanstekelijke lach, zijn anekdotes en zijn schat aan tips en truuks in de handchirurgie herinneren.

Onderstaand een In Memoriam geschreven door Miryam Obdeijn en Chantal van der Horst, waarvoor onze dank. 

Het Bestuur NVVH

IN MEMORIAM

Onze lieve en gewaardeerde collega, Simon Strackee, is 5 maart 2022 overleden. Hij was onlosmakelijk verbonden met het AMC. Simon studeerde geneeskunde aan de Rijksuniversiteit in Groningen. Daarna was hij meerdere jaren werkzaam als AGNIO interne geneeskunde, chirurgie en plastische chirurgie in diverse ziekenhuizen. Zijn vooropleiding chirurgie deed hij in het Reinier de Graaf ziekenhuis waarna hij zijn opleiding tot plastisch chirurg in het AMC startte in het eerste groepje assistenten in opleiding onder prof. dr. K.E. Bos. Sinds 1997 is hij als staflid verbonden aan het AMC. In 2004 voltooide hij zijn proefschrift over mandibula-reconstructies met vrij gevasculariseerde fibulatransplantaten. Uit die periode stamt ook zijn interesse in 3- en later 4-dimensionale reconstructies, nu van hand/pols en onderarm. Onderzoek op dit gebied heeft geleid tot hechte samenwerking met de afdelingen medische fysica (dr.ir. Geert Streekstra en dr. Iwan Dobbe), radiologie (prof. dr. Mario Maas), traumatologie en orthopedie. Dit alles resulteerde in diverse proefschriften waarvan de laatste over Madelungse deformiteit. Jarenlang zijn door de afdeling hand- en polscursussen georganiseerd. Simons bijdrage daaraan was belangrijk, niet alleen wat betreft inhoud maar ook realisatie van het cursusboek dat hij destijds met prof. K. Bos e.a. hierover samenstelde. Hij was jarenlang een actief lid van de FESSH en een gewaardeerd lid van de ASSH.

Als geen ander kon hij vertellen over de kinématiek van de hand en pols. Daarnaast had hij een énorme reconstructieve ervaring. Er was geen defect waar Simon niet een oplossing voor wist. Hij was onze vraagbaak, zowel binnen de vakgroep als voor de orthopeden, de traumachirurgen, de kaakchirurgen en de neurochirurgen.

Naast een technisch zeer kundig operateur was hij een dokter met hart voor zijn patiënten en voor een ieder om hem heen. Als opleider had Simon de gave om – als je met hem opereerde – je het gevoel te geven dat het allemaal heel makkelijk was en dat je het prima kon. Daar stond tegenover dat je wel goed voorbereid aan tafel diende te komen. Een patiënte memoreerde dat hij tijdens een ingreep aan de AIOS zei “Je kunt pas verder gaan als je weet waar je nu bent”.

Hij kon geduldig naast je zitten aan de operatietafel maar als het te lang duurde waren de instrumenten niet veilig. Dan ging hij met alles spelen, soms tot frustratie van de OK-assistenten. Ontbrak het juiste klemmetje dan kon je altijd nog de punten van een doekenklem afknippen. Zo paste Simon eventueel de instrumenten aan zijn wensen aan. 

Maar Simon had ook minder sterke kanten: hij kon mopperen als de beste en had een hekel aan regeltjes en protocollen. Als hij administratieve zaken moest aanleveren of invullen kon je er eindeloos achteraan. Planning was dan ook niet zijn sterkste kant. Gelukkig beheerden Vera en Mario zijn agenda in het AMC, en Ria de agenda thuis.

Een poli met Simon liep altijd uit, of er nou veel of weinig patiënten op stonden.., Simon nam de tijd, kletste over medische zaken maar net zo lief over ligfietsen of over motoren. De patiënten wisten dat en hielden er rekening mee. Maar de doktersassistenten en ook de AIOS werden er soms wanhopig van…

Op het gebied van de hand en polschirurgie behoorde hij zeker tot de top in Nederland en in Europa. Hij ging ook regelmatig mee opereren in andere klinieken en heeft veel presentaties gegeven op cursussen en congressen. Soms hoopten wij als collega’s wel dat hij wat vaker nee zou zeggen en wat meer rust voor zichzelf zou nemen maar dat advies was meestal aan dovemansoren gericht.

Ook aan het einde, toen hij al wist dat hij ziek was, kwam hij meestal ‘s morgens nog werken als hij in de middag zelf een behandeling kreeg. De laatste weken ging het hard achteruit. Wij hadden nog lang de hoop dat hij zich hier weer op miraculeuze wijze uit zou vechten maar helaas heeft de ziekte het dit keer gewonnen. Hij is in de nacht gestorven in aanwezigheid van zijn lieve vrouw Ria en zijn kinderen Rutger en Karlijn. Het is voor ons en voor plastisch Nederland een enorm verlies. Wij hadden hen nog zo een fijne tijd na zijn pensioen gegund om te knutselen en om mooie tochten met Ria te maken in de verbouwde Volkswagenbus. Maar het heeft niet zo mogen zijn. Wij moeten verder in het Amsterdam UMC zonder onze Siem.

Wij wensen Ria, Rutger en Karlijn heeft erg veel sterkte met dit verlies.